Nie możesz ładnie mieszkać bo masz dzieci?…

Kochana, poprostu jesteś świetna matka,wspaniała kobieta, ekstra żona i perfekcyjna panią domu 🙂 tylko tak trzymaj! Ja ci zazdroszczę że przy dwójce dzieci tak ogarniasz, masz piękny dom i tak trzymaj!

Olu, a wiesz że jest jeszcze jedna zależność? 'Nie możesz mieć pasji (np. szyć na maszynie) bo masz dzieci' Ooo! Jak to ja z dziećmi w domu i gotuje, sprzatam, bawie sie z nimi i jeszcze szyję na maszynie?!

Czy to prowokacja, że ktoś tak pisze? Wydaje mi się, że to po prostu zazdrość. Bo co innego? Ona ma dzieci i tak ładnie? Ożesz ty! To napewno studio, a nie dom w którym są dzieci.

Nie chodzilo o porozrzucane zabawki, bo taki "balagan" maja wszyscy posiadacze dzieci i nie chodzilo o to zebys poczula sie urazona komentarzem o dzieci. Niestety na kazdym blogu widze to samo…wystylizowane pomieszczenia na potrzeby zdjec, u ciebie nawet maka desajnersko rozsypana na stole:)ja wiem ze taki blog sie rzadzi swoimi prawami i nikt nie chce ogladac brzydkich wnetrz z balaganem na srodku….ale jakos sie tak czlowiek zastanawia czy to cos z moimi dziecmi nie halo?! my tez uczymy chlopcow szacunku do rzeczy, ksiazek, itp. ale jednak czasem z pokoju musze wyjsc na moment i te wszystkie dzbanki, wazony i reszta dekoracji po prostu sama sie prosi o zainteresowanie. tez mam w domu dekoracje…ale niestety na poziomie gdzie teoretycznie chlopcy dosiegnac nie moga. Zasada przekladania rzeczy na wyzsze polki miala zwlaszcza swoje zastosowanie kiedy chlopcy zaczeli byc mobilni. Nie chcialabym zebys sie obrazala. Uwazam temat za ciekawy do dyskusji, chetnie poznam opinie innych mam, jak sobie radza z tym problemem. Zaznaczam ze moje proby postawienia wazonu z kwiatami na wycigniecie reki moich chlopaków zawsze koncza sie rozbitym szklem…coz zycie 🙂

Dokładnie! Mam takie samo podejście. Jasne, czasem zdarzy się, że Młody zainteresowany ozdobami na stole zechce czegoś tam dotknąć i tym podobne, ale tłumaczę mu wtedy, że to można obejrzeć, ale nie ruszać, że to dla ozdoby… I zwykle samo patrzenie go zadowala. Mówi z przekonaniem: "Łał!", czasem coś lekko dotknie, żeby pocałować – oczarowany ;> – i już śmiga dalej, do swoich spraw i swoich zabawek… Niby czemu – właśnie! – dom ma być tylko placem zabaw dla dzieci? To wspólna przestrzeń!
Teraz jest spokojnie u nas zresztą, gorzej pod tym względem było, gdy młody się urodził, a potem zaczął raczkować… Mieliśmy bibeloty na wierzchu – powtykane na półeczce pod stolikiem kawowym – które co chwila lądowały na podłodze. No trudno, kupiliśmy kosze, do których wrzuciliśmy te wszystkie szpargały i zagrało – Młody zostawił w spokoju, my mieliśmy porządek. Ale równie zainteresowany podchodził do regałów z książkami i ściągał z półek figurki. Rady najbliższej rodziny: pochować to wszystko, bo to niebezpieczne dla dziecka. Moje działanie? Przełożyłam wszystkie "regałowe" bibeloty kilka półek wyżej, by synek nie mógł ich dosięgnąć. I spokój! Ale prawdziwie wkurzyłam się dopiero wtedy, kiedy usłyszałam, że w ogóle bez sensu, żebym trzymała COKOLWIEK na pierwszych dwóch półkach regału, bo przecież dziecko tam dosięga – że powinnam tę przestrzeń opróżnić i wypełnić maskotkami (sic!), bo tylko tak będzie bezpiecznie i tylko tak stworzę przestrzeń przyjazną dziecku. Bitch please! – że tak powiem! To – było nie było – regały w dużym pokoju, przestrzeni – choć wspólnej – przede wszystkim mojej i męża! Synkowi oddaliśmy naszą sypialnię – ma teraz swój własny pokój. Jeszcze resztę domu mam pod niego ustawiać? Jak mówiłam, że będę tłumaczyć dziecku, że pewnych rzeczy się nie rusza, rodzina patrzyła na mnie bez zrozumienia, zupełnie zaskoczona "nieżyciowym" podejściem. A może myśleli, że krzywdę dziecku robię, nie naginając całej rzeczywistości pod jego dyktando? Nie no, w końcu dom to przestrzeń dla wszystkich… Każdy ma prawo czuć się tam swobodnie i dobrze – a jeśli to gwarantują regały zapełnione książkami albo dzbanki z kwiatami: te mają prawo mieć swoje miejsce i BASTA! 😛

To czy dzieci biegają jak szalone po mieszkaniu taranując wszystko co na swojej drodze to już kwestia ustalenia pewnych zasad a nie kwestia poustawianych bibelotów na ich drodze. A propos aranżacji wnętrz na blogach…może wystarczy nie zaglądać tam gdzie coś nas drażni ? jeżeli komuś nie odpowiada ogrom pracy i stylistyka jaką proponuje blogger to jest mnóstwo innych. Bardzo doceniam wkład w dobre ujęcie, pięknie współgrające kolory, klimat wnętrza i autentyczność, bo tu na blogu Home on the Hill ją widzę i do głowy by mi nie przyszło, żeby ją podważać. Poza tym jeżeli coś jest robione w sposób profesjonalny nie oznacza braku autentyczności a ogromny szacunek dla odwiedzających . Pozdrowienia 🙂

Czy ktoras z mam miala sytuacje ze dziecko pomimo upomnien np.rozbilo wazon? Czy w tej sytuacji wazniejsze jest to ze wazon stal w Waszym wspolnym salonie, w waszej wspolnej przestrzeni, czy wazniejsze jest to ze wazon sie rozbil i teraz w interesie waszym i dziecka jest to zeby potluczonym szklem nie zrobilo sobie krzywdy? Czy nie w waszym interesie jest, aby wasze dziecko nie owinelo sobie wokol szyi lampek zwisajacych z kazdego kata w domu? Albo nie polknelo jakiegos bibelota ktore mama tak skrupulatnie poukladala na najnizszych polkach we "wspolnym" przeciez salonie. Owszem…urzadzajmy nasze domy stylowo, ale chyba wazne aby bylo bezpiecznie dla naszych maluchów

Wiesz Olu, ja też tego nie potrafię nigdy zrozumieć. Nie udzielam się w komentowaniu jakoś wybitnie często, ale swoje zauważyłam. I to chyba wiele zależy od charakteru. Ktoś jest uszczypliwy, albo nie potrafi ugryźć się w język, albo po prostu czasem tak delikatnie (albo i nie) dogryza drugiej osobie.

Wiesz dobrze, że dla mnie jesteście zawsze powodem do zachwytu. Że DA SIĘ, że MOŻNA mieć piękny, zadbany dom mając małe dzieci. Że nad wszystkim można zapanować jeśli w domu najważniejsza jest miłość i rodzina. I jeśli w takiej atmosferze się wszystko odbywa, to i siły na porządki się znajdą. A dbanie o dom, małe dekoracje i upiększanie to przecież nie żaden wysiłek ale przyjemność. Bo jeśli kogoś kocham, to chcę, żeby mu w tym naszym wspólnym domu było dobrze. Trzymam dalej za Was kciuki i podglądam co tam u Was pięknego się dzieje.
Buziaki 🙂

Olu, podpisuję się pod tym co napisałaś całą sobą! Też często słyszę tego typu pytania i zawsze się im dziwię. Mam synka (20 miesięcy) i odkąd pojawił się u nas w domu, wszystko wygląda dokładnie tak, jak przed jego narodzeniem. Mamy portal kominkowy, w którym od zawsze stoją świece, będące w zasięgu małych rączek, na podłodze stoją kwiaty, lampiony, świeczniki. W zasięgu małych rączek są też koszyki z różnymi "pierdołami". Były tam zawsze i są nadal. Obecność malucha w domu niczego nie zmieniła. Staraliśmy się mu tłumaczyć, że pewnych rzeczy nie dotykamy i on ich nie dotyka. Co ważne, nigdy nie stosowaliśmy wobec niego żadnych specjalnych zakazów. On po prostu nie czuł potrzeby "roznoszenia" całego domu. Nie wiem może jest niesłychanie grzecznym dzieckiem (to też często słyszę), ale naprawdę nie mieliśmy i nie mamy z takimi rzeczami najmniejszego problemu. Nie było ciągania za obrus i wywalania całej zastawy na podłogę. Po prostu nie było. Oczywiście jak to dziecko – porozrzuca zabawki, poduszki, pokruszy ciasteczko czy bułeczkę, rozleje soczek, wypalcuje okno czy zacałuje swoje lustrzane odbicie, ale na bieżąco wszystko sprzątam i nie widzę w tym większego problemu. Pewnie, że są dni kiedy ręce opadają i już nie ma siły na kolejne odkurzanie, ale jak się ma dziecko, to chyba są to całkiem normalne chwile….
Reasumując dzieci są częścią naszego życia, najważniejszą częścią, więc myślę, że powinny wzrastać w dobrym ciepłym i ładnym domu, bo zwyczajnie na to zasługują. Dodam jeszcze, że nie raz spotkałam się z ogromnym zdziwieniem na widok pięknych porcelanowych talerzyków przy nakryciu dla mojego synka. Nie uważam, by fakt, że jest małym dzieckiem, miał go dyskwalifikować z jedzenia ładnie podanego śniadania, obiadu czy kolacji. Skoro dbam o oprawę swojej i męża codzienności, to o oprawę codzienności swojego dziecka tym bardziej będę dbała 😉 Ślę ucałowania! Aga

Jestem mamą 3-latka i dopiero w ostatnie Święta Bożego Narodzenia odważyłam się udekorować dom na poziomie dostępnym dla dziecka. Fakt, nie obyło się bez szkód ale dzięki temu dziecko uczy się co może dotykać, jak mocno, trochę poprzestawiać po swojemu. Wcześniej byłoby to bez sensu, wszystko obróciłoby się w drobny mak. Po prostu dziecko (i chyba rodzice też) musi dorosnąć i zrozumieć. Może mogliśmy przyzwyczajać Młodego wcześniej ale za to teraz odbijam sobie i dekoruję, urządzam, przestawiam. Czasem coś popsuje, zrzuci, z ciekawości do czegoś się dobiera – trudno, to nie koniec świata 🙂 Takie życie 🙂

Co się nie da-jak się da:-) Jesteś tego przykładem jak malo kto:-) Ja mam to szczęście, że teraz ganiam do pomocy swoje córy więc mi łatwiej aczkolwiek w tygodniu a szczególnie rano, w biegu ładu nie ma hihihihih

Mam na imię Patrycja i jestem mamą dwójki dzieci. Nieśmiało podczytuję, choć nie komentuję Twojego bloga Olu. Chyba po prostu nie mam jeszcze odwagi by uczestniczyć w blogowym świecie, ale. ..nie mogłam po prostu nie wyrazić swojego zdania w tej dyskusji, ponieważ od lat słyszę (starsza córka ma już 15 lat, a młodszy synuś 16 miesięcy) tak więc od lat słyszę, że to niemożliwe, żeby mieć tak zadbany i "poukladany " dom przy dzieciach. …że pewnie nie odpoczywam, że przesadzam, że po co. …? Moja recepta: odpowiednia organizacja, po prostu (trzeba się jej nauczyć, jeśli nie jest "wrodzona" :)) można poświęcić ogrom czasu dzieciom, mieć zadbany ,bezpieczny i ładny dom i wcale nie być zmęczonym. …wszystko zależy od dobrej i przemyślanej organizacji . A wcale nie jestem jakąś supermenką. A piękne przedmioty przecież wcale nie muszą stać w zasięgu małych rączek żeby zdobić mieszkanie. Zresztą każde "rączki" są inne, i mają inny temperament, a my możemy ozdoby dostosować tak, żeby wszyscy byli szczęśliwi: )) robię to od 15 lat i uwierzcie mi da się! A Tobie Olu dziękuję, za bloga i za to, że jesteś po prostu. …pięknie wszystko ubierasz w słowa i obrazy. ..i wiesz co? ja wiem,że to wszystko jest szczere i prawdziwe. …i że tak się da. ..w niektórych Twoich postach odnajduję chwilami kawałek siebie samej. …dziękuję i pozdrawiam serdecznie

Olu, zgadzam się z Tobą w 100%. Ja mam już dorosłe dzieci ( powtarzam to ciągle) ale kiedy były maluszkami uczyłam je szacunku do ludzi, do mojej pracy, do książek, do zabawek. Tak jak u Ciebie, robiłam z dziećmi wszystko co powinnam, malowałam farbami, piekłam ciasteczka, lepiłam z plasteliny czy układałam klocki. Ale zawsze po skończonej pracy razem sprzątaliśmy. I tak naprawdę to nie dzieci są złe, to dorośli nie umieją lub nie chcą przekazać wiedzy jak się zachować. Ostatnio w kościele obserwowałam (nie dało się inaczej) dwoje dzieci w wieku około 3-4 lata. Cały czas biegały po całym kościele, krzyczały istny plac zabaw. Nie rozumiem dlaczego rodzice nie zwracają uwagi. Dlaczego pozwalają na takie zachowanie swoich maluchów. Moje dzieci nigdy nie biegały po kościele. Wiedziały, ze to jest wyjątkowe miejsce i trzeba być cicho. I tak naprawdę wszystko zależy tylko od nas samych. Przepraszam, ze się tak rozpisałam, ale poruszyłaś świetny temat.
Życzę Tobie i Twojej rodzince Wesołych i zdrowych Świąt!! Beata

Jasne, że wygląd wnętrza, w którym mieszkają dzieci jest kwestią determinacji i konsekwencji ich opiekunów, ale tez dzieciaki są różne. Przy moim Starszaku mogłam sobie dekorować do upojenia, nic nie niszczył, najwyżej musiałam dekoracje odkopywać spod sterty zabawek 😉 Pięć lat później, przy jego siostrze, nie mogę ułożyć w zasięgu jej rączek niczego, to jest klasyczne dziecko, które "ogląda rękami" – co zobaczy, musi wziąć do łapki, sprawdzić, co można z tym zrobić i w jakim stopniu nadaje się do zabawy. Ponieważ nie bawi mnie pogoń za Malizną w celu reanimacji wymyślonych aranżacji wnętrz to moje zapędy chwilowo ograniczam do wyższych powierzchni… naprawdę wyższych, biorąc pod uwagę jej alpinistyczne zapędy. Mnie to przerosło.
Nie muszę dodawać, że dzieci wychowywane identycznie…

Oj komentarzy dziś co niemiara:) Jako mama powiem krótko. Każde dziecko jest o różnym temperamencie, każdego coś kusi lub coś wręcz przeciwnie nie interesuje. Są okresy, kiedy dzieci uczą się, poznają otoczenie i ten nasz mały domowy świat wszystkimi zmysłami. Wtedy trzeba trochę dostosować przestrzeń do potrzeb maluchów, ale w żadnym wypadku nie wyklucza to posiadania ładnego, zadbanego, czystego domu z … z dekoracjami. Dekoracje też każdy wybierze takie jakie odpowiadają mieszkańcom tym małym i tym dużym. Czasem coś trzeba schować, czasem przestawić. Myślę, że tu powinna pojawić się inwencja twórcza, pomysł, działanie. A nie odpuszczenie sobie ze słowami "a dzieci i tak zepsują, zniszczą itp.". Przyznam, że u nas jest różnie. Mam swoje ulubione miejsca do dekorowania, swoje przedmioty, które chcę wyeksponować. Są i chwile, gdy na przekór wszystkiemu te moje dekoracje giną za zasłoną rozkładanych bezmyślnie zabawek ( niestety moje dziewczyny uwielbiają zostawiać zabawki tam gdzie stoją). Ale wieczorem jest spęd rodzinny i wszystko wraca na swoje miejsce. Wiem, że nieraz moje próby ogarnięcia głównie dziecięcej przestrzeni są chwilowe, bo dziewczynki ustawiają "bibeloty" według własnego uznania:) Najpierw mam nutkę żalu, że przecież tak się starałam, a potem doceniam, że mają swoje zdanie, że lubią tak jak ja przestawiać. Wiem też, że dorosły do mądrego stosowania zasad, że akceptują otoczenie. Potrafią pochwalić a i czasem skrytykować. Czy są duże? Dla mnie nie 5 i 8 lat, to jeszcze nie dorosłość. Jednak nauczone są już, że o wygląd domu warto dbać, doceniają gdy coś zmieniamy, bo czują się w tym stworzonym otoczeniu dobrze. W tym momencie widać już efekty naszej pracy wychowawczej. Jedno utkwiło im w pamięci i stosują inne wleciało jednym uchem a drugi wyleciało:) Samo życie. Wiem jedno – Nigdy nie zrezygnowałabym z kreowania swojego otoczenia, tak by moja rodzina czuła się w nim dobrze tylko dlatego, że są dzieci. Dzieci mogą je zmieniać, a my możemy wykrzesać z siebie więcej ciekawych pomysłów. Miało być krótko… a tu rozpisałam się maksymalnie:)
Olu uwielbiam przechodzić z Wami przez Wasz dom, ten udekorowany, ten może czasem bardziej wysprzątany do zdjęć, ale żywy i prawdziwy. Czasem zastanawiam się, kiedy mogłabym wykonać coś tak jak u Ciebie, ale brak czasu przeszkadza. Mówię wtedy trudno i cieszę się przyjemnym widokiem u Ciebie a u siebie wymyślam coś co dam radę zrobić łatwiej, szybciej.
Pozdrawiam ciepło i oby nic się na blogu nie zmieniało:)

Ja Cię podziwiam! Tyle w tym temacie;)